تاثیر سطوح متفاوت عصاره تفاله انگور بر قابلیت هضم روده ای گاو شیری به روش برون تنی

این تحقیق به منظور بررسی سطوح مختلف عصاره تفاله انگور بر تجزیه­پذیری و قابلیت­هضم جیره معمول گاو شیری با استفاده از روش تولید گاز دو مرحله­ای تغییر یافته، انجام پذیرفت. مقادیر اسیدهای چرب فرار، تولید آمونیاک و جمعیت پروتوزوآ تعیین گردیدند. شش سطح عصاره مورد استفاده قرار گرفت که شامل ge0: جیره پایه بدون عصاره، ge1، ge2، ge3، ge4، ge5 به ترتیب 12، 24، 36، 48 و 60 میکرولیتر عصاره به ازای 50 میلی­لیتر محیط تلقیح بود. تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک تیمارهای ge3، ge4 و ge5 در مقایسه با ge0 کاهش یافت، ولی تجزیه پذیری شکمبه ای پروتئین خام در کل تیمارهای حاوی عصاره نسبت به تیمار شاهد کاهش نشان داد. قابلیت هضم ماده خشک و پروتئین خام در تیمارهای ge4 و ge5 در مقایسه با تیمار ge0 کاهش یافت. استفاده از عصاره، مقدار پروتئین عبوری و قابلیت هضم پروتئین خام عبوری در محلول پپسین- اسید هیدروکلریدریک را در مقایسه با تیمار شاهد، افزایش داد. جمعیت باکتری های پروتئولیتیک در تیمارهای ge4 و ge5 نسبت به تیمار شاهد کاهش یافت.  مقدار کل اسیدهای چرب فرار، استات و نسبت استات به پروپیونات در تیمارهای ge3، ge4 و ge5 در مقایسه با تیمار شاهد  کمتر بود. افزودن عصاره  باعث کاهش مقدار تولید آمونیاک، جمعیت کل پروتوزوآ، زیرخانواده انتودینینه1 و جنس داسی تریچا3 شد. جنس ایزوتریچا2، زیرخانواده­ دیپلودینینه4 و زیرخانواده افریوسکالسینه5 در زمان های 12 و 24 ساعت بعد از گرمخانه­گذاری با افزودن عصاره کاهش یافت. در کل، استفاده از عصاره تفاله انگور، مقدار آمونیاک، جمعیت پروتوزوآ و تجزیه پروتئین را کاهش و قابلیت هضم پروتئین عبوری از شکمبه را افزایش داد